කණ්ණාඩි මේසය ලඟ තාත්තා ජාතික බැනියම හැඳ, කොණ්ඩය පීරන බව මට පෙනේ. තාත්තා මිය ගොස් අවුරුදු අටකට වඩා වුව ද මේ ගෙදර ගැන තවමත් තාත්තාගෙන් තොරව සිතන්නට මගේ සිත ඉඩ නොදෙයි.
මම කණ්නාඩි මේසය අසල ජනේලය හැර සඳ එළිය ගලාගිය පරිසරය දෙස බලමි. මිදුල කෙලවර වූ අඹගස් තුන‍ෙන් දෙකක් ම කපා දමා ඇත. ඒ හිඩැස තුලින් මහපාර පෙනේ. හැම දෙයක්ම හැකිලී කුඩාවී ඇති සෙයකි. අහසේ තරු පන්ති නිද්‍රාවෙන් දිදුලයි. පිරෙන්නට තතනන සඳ අසල සිකුරු තරුව පහන් සිළුවක් සේ අචලව රැඳී සිටියි.
මට මානෙලුත් ඇගේ අවිහිංසක ආදරයත් මතක් වෙයි. ඈ අසල මා විඳින සතුටත්, ඇගේ මුහුණ බලා මා ලබන සැනසුමත් සඳ එළිය සේ මා වටා දැවටී සිටී. මගේ ජීවිතය සදාකාලික නිරීක්ෂණයක්ය යන හැඟීම තදින්ම නැගී එයි. එතෙක් මෙතෙක් මා හඹාගිය බලාපොරොත්තුවක් නැතිය යන්නත්, එතෙක් මෙතෙක් මා සාක්ෂාත් කරගත් අපේක්ෂාවක් නැතිය යන්නත්, සිත පුරා නැගී එයි. මා ලද සෑම දෙයක්ම පාහේ මා ලද, මට දෙන ලද දේවල් මිස, යම් යම් අවස්ථාවල ඉත සිතින් පැතූ නමුදු, හඹා ගොස් සතුරු සෙන් පරදවා අත්පත් කරගත්තා වූ දේවල් නොවන බව මම දකිමි.
සංචාරකයකු සේ, ඊටත් වඩා හොඳින් කිවහොත් වනාන්තරය හරහා ඇවිද යන්නා වූ වැද්දකු සේ, මැකී ගිය දඩ මං හි තිසා හෝ සුදු වැද්දා හි එන වැදි යුවල සේ හෝ හමුවන සෑම ගහ කොලකම හැඩ රුව බලමින් අයාල‍යේ ඇවිද යන පුද්ගලයෙක් සේ මා මට පෙනේ. දකින හැම දසුනකම පසුපස යමක් දකින්නටත් ඒ හැම දසුනකින්ම වින්දනයක් විඳින්නටත් හැකියාවක් මට ඇතිය යන්න මට පසක් වෙයි.
මම ජනේලය ලඟ සිට ගෙන දෑත් ලයේ බැඳ කල්පනා කරමින් සිටිමි. වෙලාව පාන්දර තුනටත් හතරටත් අතර විය යුතුය. මේ ඉරියව්වෙන්ම තාත්තා කල්පනා කරමින් සිටින ආකාරය මට මතක් වෙයි. තාත්තා ත් මා මෙන්ම ජීවිතය ගැනත්, තාත්තා ගැනත්, සිතන්නට ඇතිය යන්න හදිසියේ දැල්වුණු පහනක් සේ සිත පුරවාලයි.
මම ජනේලය ලඟින් මෑත් වී කණ්නාඩි මේසය ඉදිරිපස සිට ගනිමි. කණ්නාඩියෙන් මගේම පිළිබිඹුව මට පෙනේ. අඩ අඳුර නිසා අග පසඟ සවිස්තරව නොපෙනෙන නමුදු ප්‍රමාණයෙන් හා ආකාරයෙන් තාත්තාට සමීප වූවකු ගේ හැඩරුව මම දකිමි. තාත්තා යම් යම් ආකාර වලින් මා තුල ද ජීවත් වන්නේ ය යන හැඟීම සිතට නැගේ. සදා සම්පූර්ණ නොවුව ද සියයට සියයක්ම නොගැලපුන ද මට දැනෙන තාත්තා ගේ සමීපත්වය මා තුළම රැඳුනු දෙයක් මිස, අදුෘශ්‍යමානව තාත්තා මා අසල සිටීමක් නොවන බව මට තේරුම් යයි. කුඩා කල සිට තාත්තා කල කී බොහෝ දේවල් බලා සිටීමෙන් මා උකහාගත් මතක සම්භාරය තුලින්, මා තුලින්ම මතුවන්නා වූ දෙයින් මිස අදිසි බලවේගයක් විසින් තාත්තා පිළිබඳ සිතිවිලි මගේ සිතට නොසපයන වග මම පසක් කරමි. යමක් සාක්ෂාත් කර ගත්තෙමිය, යමක් උගත්තෙමිය යන නිදහස් හැඟීමක්, අපේක්ෂා පූර්ණ වූ හැඟීමක් හිත වසා ගනී. මලවුන් ජීවත්වන්නේ මලවුන් අතර නොව ජීවත්වන මිනිසුන් තුලය යන්න මම හඟිමි."
1997 ජනවාරි 26 දා පාන්දර පහට වෙන්නප්පුවේ ගෙදර දී.
+++++++
ReplyDeleteතුති
Delete++++++++++
ReplyDeleteතුති
Delete